Eşi Ali Sabancı’yla birlikte Yunanistan’da geçirdikleri tekne kazasında ağır yaralanan Vuslat Doğan Sabancı, kazadan sonra ilk kez Financial Times’a konuştu. Sabancı, hayatını, en sevdiklerini, vazgeçilmezlerini ve yapmak istediklerini anlattığı röportajında, Vuslat Vakfı kurmak için çalışmalar yaptığından bahsederken, hayatına nelerin yön verdiğini de dile getirdi.
Vuslat Doğan Sabancı’nın Financial Times’a verdiği röportajda İstanbul’daki evinde bir fotoğraf çekimi gerçekleştirildi. Sabancı kazadan sonra ilk kez fotoğrafçı Kerem Uzel’e poz verdi. Röportajda kullanılan fotoğrafını alıntılayarak sosyal medya hesabından uzun bir aradan sonra ilk kez kendisini paylaştı.
RUH DÜNYASINA BAĞLIYOR
Kişisel stil göstergelerinin aksesuarlara veya kıyafetlere bile taktığı tüyler olduğunu söyleyen Sabancı, “Gelinliğim beyaz tüylerden yapılmıştı. Bunları giydiğimde sanki doğanın koruyucusuymuşum gibi hissediyorum; ruh dünyasına bağlı olduğumu. Geçen sene Etro’dan aldığım çok güzel tüylü küpelerim var ama genelde doğada bulduğum küpeleri tercih ediyorum. Aldığım ve sevdiğim son şey stüdyom için bir fırındı. Farklı malzemeleri (bronz ve mermer) denemeyi seviyorum ama her zaman kile geri dönüyorum. Kendine ait bir dili vardır; ona dikte edemezsiniz” diye anlattı.
VUSLAT VAKFI’NI KURMA YOLCULUĞUM
Cinsiyet eşitliğine özellikle de kadınların güçlendirilmesine olan tutkusundan ilham aldığını söyleyen Sabancı, Vuslat Vakfı’nı kurma yolculuğunun da böyle başladığını anlatıyor. Türkiye’yi sarsan depremlerden sonra bölgedeki çalışmalarını anlatırken şunları söyledi; “Bir kolaylaştırıcının kadınların birbirlerini dinlemesi için bir alan yarattığı, özgüven geliştirme ve yalnızlık duygularının giderilmesine yardımcı olma amacıyla cömert bir dinleme programı oluşturduk. İnsanları güçlendirmedikçe, umut aşılamadıkça ve dayanıklılık geliştirmedikçe verilen hiçbir destek sürdürülebilir olmayacaktır.”
KOLEKSİYONCU KİMLİĞİYLE ÖNPLANA ÇIKTI
Sabancı bir yandan da koleksiyoncu kişiliğini anlattığı ropörtajında, “13. yüzyıl Selçuklu seramiklerinden oluşan bir koleksiyonum var . İnce işçiliğe, tasarımların güzelliğine ve mükemmel durumda kalan yeşil cilaya hayranım. Bunları Türkiye dışına çıkarmak için izin almanız gerekiyor ve her ay eski eserler kurulundan bir kamu görevlisi gelip bunları kontrol ediyor. Bu seramikleri gelecek nesil için koruyabildiğim için kendimi ayrıcalıklı hissediyorum” diye bilgi verdi.
Görüşmede Sabancı anneannesi Meliha Kantek’in ‘ilk hayırsever kahramanı’ olduğunu anlatırken, “Verecek fazla parası yoktu ama şefkat ve insanların ihtiyaçlarına özen göstererek çok şey başardı” sözlerini kullandı.
İŞTE SEVDİKLERİ, VAZGEÇEMEDİKLERİ, HAYATA BAKIŞI…
Sabancı görüşmenin devamında ise şunları anlatıyor;
“Geçtiğimiz yıl okuduğum en iyi kitap, şair ve doğa bilimci Diane Ackerman’ın A Natural History of The Senses adlı kitabıydı . Çok güzel bir yazı stili var ve aklınızı başınıza almanız için size gerçekten ilham veriyor.
Onsuz yapamadığım şey, sabahları maden suyu ve içinde nane yaprağı olan Türk kahvesi içme ritüeliydi. Artık bunu sizin için yapan makineler var ama ben ocakta pişirmenin geleneksel yöntemini seviyorum. Güçlü bir alevle başlayın ve ardından aşağıya inin; yaklaşık yedi dakika sürer.
RÖNESANS HEYKELLERİ BENİM İÇİN HER ŞEYİ DEĞİŞTİRDİ
Benim için her şeyi değiştiren sanat eserleri, gençlik yıllarımda Floransa’ya ilk gittiğimde gördüğüm rönesans heykelleriydi. İslami sanat anlayışına sahip bir toplumda yetiştiğim için muhtemelen ilk kez figüratif heykeller görüyordum. O zamana kadar mermerle ilgili tek deneyimim büyükannemin bizi Türk hamamlarına götürdüğü zamandı: Suyun altındaki dokunma hissine hayrandım. Bunu ilk kez o heykellerde görmek malzemeye dair anlayışımı tamamen değiştirdi. Eve getirdiğim en güzel hatıra, neredeyse 40 yıl önce Ho Chi Minh Şehri’ndeki bir antika pazarında bulduğum Vietnam sandığıydı. Renklerine ve dokusuna bayıldım; canlı yeşil ve kırmızı desenlerle işlenmiş. İçine bir şeyler koymak yerine, nesneleri onun üzerinde sergiliyorum. Şu anda 18. yüzyıldan kalma şapka koleksiyonum sergileniyor.
EN SEVDİĞİM YER YAHYA EFENDİ TÜRBESİ
En sevdiğim yer İstanbul Ortaköy yakınındaki Yahya Efendi Türbesi. Sufi mezarlıkları, üzerinde muhteşem hat sanatı bulunan en karmaşık mezar taşlarına sahiptir. Her yerde kediler var ve burası diğer dünyalarla bağlantı kurabileceğiniz bir kapı gibi geliyor; kediler habercidir.
En sevdiğim uygulama Simply Piano . Geçen sene nasıl oynanacağını öğrenmeye karar verdiğimde indirmiştim. Bir hata yaptığımda veya antrenman saatlerimi kaçırdığımda beni uyarıyor ve ilerlememin kaydını tutuyor.
Son zamanlarda verdiğim en güzel hediye, Barış İçin Liderler grubu kapsamında ziyaret ettiğim Papa Francis için yaptığım mermer heykeldir . Ve aldığım en güzel hediyeler, 1748’den kalma, kamu malları inşa etme konusunda çalışan bir Osmanlı vakfının ana sözleşmesidir. Çok sevindim, adı Vuslat Vakfıydı ve bir kadın tarafından kurulmuştu. Çok daha eski bir organizasyonun devamı gibi geldi. Arkadaşım orijinalleri ve çevirileri modern Türkçe ve İngilizceye çerçeveledi; ofisimin duvarında gururla asılı duruyorlar.
BENİM İÇİN ANLAMLI OLAN YER BÜYÜKADA
Benim için çok anlamlı olan yer İstanbul açıklarında bir ada olan Büyükada’dır . Yirmili yaşlarımın başında her yaz ailemle birlikte oraya giderdim. Sanki balkondaymış gibi kaosa dışarıdan bakabildiğim bir yer. Aynı zamanda dünyada değişmeyen tek yer: Martı sesleri, limonlu ve vişneli dondurmanın tadı.
Buzdolabımda yumurta, yulaf sütü, keçi peyniri, çilek ve Ruinart Blanc de Blancs bulacaksınız. Kötü günlerimde beni neşelendirmek için bir şişe şampanya açmayı seviyorum.
İmkanım olsa eserlerini toplayacağım tek sanatçı Louise Bourgeois’tir . O elbette devrimci bir sanatçıydı ama aynı zamanda cesur bir aktivist ve inanılmaz bir feministti.
Asla vazgeçilmezim olmayan güzellik malzemesi , sabah duşumdan önce kullandığım kuru bir fırçadır. Ayak parmaklarımdan başlayıp boynuma kadar çıkıyorum, her zaman kalbime doğru. Cildimi daha yumuşak, daha sıkı ve pürüzsüz hale getiriyor ve kan dolaşımını artırmaya iyi geliyor.
Yulaf sütü ve yumurta buzdolabının vazgeçilmezleridir
Benim stil ikonum Georgia O’Keeffe . Hem güçlü hem de zarifti; o zamanlar bir araya getirilmesi zor olan iki şeydi. Pucci gibi tasarımcıların kıyafetlerinin yanı sıra, temiz hatlara, doğal kumaşlara ve minimalist süslemelere sahip birçok giysiyi kendi tasarladı.
İndirdiğim son müzik, son zamanlarda çok dinlediğim Amerikalı güneyli rock grubu JJ Gray & Mofro’nun Orange Blossoms’uydu . Sanki bir yolculuğa çıkıyormuşum, sahillerin önünden geçiyormuşum ve yolculuğun tadını çıkarıyormuşum gibi hissettiriyor. Rahat ama aynı zamanda eğlenceli.
HAYATTAN BİR GÜN ÇALMAK
Asla vazgeçmeyeceğim bir hoşgörü, kendiliğindenliktir. Oğlum küçükken “Hayattan bir gün çalmak” diye bir oyun oynardık. Sırayla bir deneyim seçip her şeyi bırakırdık. Yıllar geçtikçe en güzel anıları biriktirdik. İlk oynadığımızda toplanıp ilk uçağa Türkiye’nin güneyindeki Antalya’ya gittik. Genellikle düşünmeye cesaret edemeyeceğimiz şeyler yaptık; yamaç paraşütü ve her türlü çılgınlık. Bunu bu kadar özel kılan ise spontane yapmanın heyecanıydı.
Gardırobuma eklediğim son kıyafet Horse Of The East koleksiyonundan Les Benjamins jarse elbiseydi . Giymesi çok kolay. Tasarımcı, yerel Türk desenlerini sokak giyimine taşıyor ve onları süper havalı hale getiriyor. Ayrıca ondan çok güzel yakut kırmızısı bir kaftanım var.
Güzellik ve sağlıklı yaşam gurularım Londra’da yüz bakımı uzmanı Dr. David Jack – onun sabah ve gece kremlerini kullanıyorum
New York’taki Cordell Fitness’tan Shawna Cordell ve İstanbul’dan vücut geliştirme şampiyonu Orhan Yılmaz ; Onunla haftada dört kez antrenman yapıyorum. Hareket terapisinde ustam Diana Jaramillo’dur .
BEDENİM VE DUYULARIMLA OLAN İLİŞKİMİ YENİDEN KEŞFETTİM
Son zamanlarda hareket terapisi sayesinde bedenim ve duyularımla olan ilişkimi yeniden keşfettim . Vücudumun yıllar içinde geliştirdiği kalıpları kırmaya ve yeni ifade yolları bulmaya çalışıyorum. Bir uygulayıcıyla başladım ama artık çoğu zaman kendi başıma pratik yapıyorum. Bu özgürleştirici.
Evimde en sevdiğim oda kış bahçesidir. Özellikle sabah kahvemi içtiğim sol köşeyi seviyorum; samimi ve güvenli hissettiriyor. Orada bahçenin değişen renklerini ve güzelim ıhlamur ağacını görebiliyorum. Aynı zamanda son sanat eserlerimi de burada saklıyorum. A
BAŞKA BİR HAYATTA BİR SAVAŞ GAZETECİSİ OLURDUM
Başka bir hayatta bir savaş gazetecisi olurdum . Zor yerlerde olmak, haberleri farklı açılardan gözlemlemek ve anlatmak her zaman ilgimi çekmiştir.
ONDAN ASLA VAZGEÇMEM
Asla vazgeçmeyeceğim bir nesne büyükannemin altın zinciridir. Dünyanın neresinde olursam olayım, yalnız ya da kalabalık içinde, bu zincir beni ait olduğum yere bağlıyor. Baksı Müzesi’ndeki son sergimde Yaşamın Göbek Kordonu isimli enstalasyonuma ilham kaynağı oldu . Onu seviyorum çünkü onu vücudumda taşıyorum.”
patronlardunyasi.com
